Dec 3, 2016

Guttas de pluvia



Parve guttas de pluvia cade al claviero
Prudente tonos lor via al camera trova
Super le piano Frédéric se inclina
pro melior audir le susurro del musas

Le sol de Mallorca al nubes vadeva
ma guttas sonante lor calme rhythmo
al dur coperculo del piano nigre
porta con se le calor solar

Gracile, leve, molle manos
sona serenmente un ballet gratiose
Ma le ventos se augmenta e le dansa del pluvia
presagi le tempesta imminente

Le vento cresce, tonitro sona
Deveni grave, pesante, le manos
Frédéric suspira, susurra con pena:
Mi patria, me manca mi patria...

Torrentialmente le pluvia cade
Tote le celo plora
Suspiro lacera le spirito:
Oh! Pais de mi matre!

Equita ille al blanc cavallo
trans aperte, florante campos
Amor e libertate plena su venas
e aer fragrante, su pulmones san

Le cavallo displica alas celate,
ascende super nubes buclate
e quando finalmente illo descende
le luces de Paris jam splende

Le tonitro mutesce, le vento se calma
Poc e leve le guttas deveni
Reprende su ballo calme, le manos
Le spirito sanate ora reposa

Sona lor postludio, le ultime guttas
Le sol se monstra, ceca le pianista
Ille se leva, aperi le cortinas
et entra al jardin de aves cantante

Le ultime amor

Le ultime amor
es sin limite e sin conditiones
Ille qui lo pote sentir
experientia como illo
exclara tote le universo

Le ultime sagessa
es saper que toto es unite,
que tote differentias es chimeric
e que le oppositos crea le un le altere
e finalmente se funde in lo absolute

Le ultime pace
es reposar in lo intemporal,
demorar in le eterne nunc:
le summa de heri, hodie e deman
e viver in le creation complite

Le ultime joia
es saper que toto lo que nos tormenta
un die disparera
e que toto lo de que nos sonia
un die devenira ver 


Lo plus importante

Lo plus importante
non es nunquam cader
sed levar se post le cadita

Lo plus importante
non es hastar al fin del camminata
sed saper qual via vader

Disveloppamento require tempore
Illo exige patientia
Nos debe apprender viver
con nostre debilitates
al mesme tempore
que nos lentemente
los transforma a fortias

Un die nos quitara nostre pupas
e un nove mundo
que nos non pote imaginar
se aperira ante nos

Tunc le mysterio devenira realitate
Le credentia sera cognoscentia
e nostre sonios devenira real


Omnipresentia

Tu amor
susurra in mi corde,

me caressa al gena
como un dulce vento
del primavera,

se monstra a me
in le folios multicolor
del arbores autumnal,

in le prime radios solar
super le horizonte,

in le surriso 
e le parolas amicabile
de cata homine

e in le lustro stellar
al firmamento nocturne